RECENSIE
ROUTE61 In Het Warm Onthaal.
Aanvankelijk wilde deze band op hun bluesroute de wat meer traditionele Delta en Mississippi blues gaan spelen maar uiteindelijk vonden ze dat, om mee te beginnen, toch wat te gewaagd en ook te eenzijdig.
Gekozen wordt daarom voor een repertoire van bekende en minder bekende nummers van o.a. Stevie Ray Vaughan, John Lee Hooker, Freddy King, Cuby & The Blizzards, Muddy Waters, Eddy Boyd en B.B. King, aangevuld met een steeds groter wordende lijst eigen nummers die, tot nu toe, worden ‘opgehoest ‘ door de gitarist en daarna door de band verder worden gearrangeerd.
Die keuze is een heel goede geweest getuige de show waarmee deze vijf muzikanten op de proppen komen deze middag want, eerlijk is eerlijk, het ging eròp vanaf de eerst gespeelde noot. Geweldig mooi bewerkte covers waarover een Route 61 bluessaus gegoten wordt die het aanhoren meer dan waard is.
I Tried, Boogieman, Big Boss Man zijn stevige binnenkomers. Wat direct opvalt is de robuuste, zuivere stem met een duidelijke uitspraak van frontman John . Kom je echt niet overal tegen. Daarbij ook het gigantisch gevarieerde spel van bluesharp tovenaar Carolus. Even later Disqualified, een eigen werkje wat er wezen mag. Stormy Monday is een fraai bewerkte uitvoering. Rock Me heeft een lekker heavy intro van Wim op drums en Rinus op basgitaar, subtiele bluesharp ‘tikjes’ en schitterend gitaarwerk van Steven waarbij vanuit een rustige opbouw ineens Jan Akkerman-achtige salvo’s het publiek in geschoten worden. In Forty Day’s zitten perfecte basloopjes.
So Many Lies is weer een eigen compositie, een gave slowblues die vorig jaar op nummer 30 in de blues top100 stond. Niet onverdienstelijk zal ik maar zeggen. Route 61 en Just Left My Baby zijn ook weer goed uitgeplozen eigen nummers waarin de individuele kwaliteiten van de heren nog eens even stevig uitgelicht worden.
Help Me is een ronduit schitterende coveruitvoering met tempo- en ritmewisselingen waarbij een uitstapje naar jazz niet geschuwd en puntgaaf uitgevoerd wordt. Ook een drumsolo ontbreekt niet.
Five Long Years wordt evenals Thrill Is Gone geweldig mooi gezongen. Black Night is weer een knallend eigen nummer waarbij Carolus en Steven midden in het publiek een muzikaal gevecht aangaan wat er niet om liegt en waarbij de aanwezigen helemaal uit hun plaat gaan. Hoe goed kan je het doen?!
Route 61 heeft het niet makkelijk gehad. Hun verleden werd getekend door menig minder fijne wisseling in samenstelling en rolwisseling binnen de band. Uiteindelijk zijn ze uitgegroeid tot wat ze nu zijn; energiek, uitdagend en ook confronterend laten zij niet alleen horen, maar ook voelen wat Blues is. De interactie met hun publiek is optimaal. Dat is hun kracht en dat maakt ze tot een uitzonderlijk goede bluesband.
--John de Groot – Frontman/zanger met een bloedgoeie stem, een puntgave act en een voorliefde voor ballonnen.
--Wim van Hamersveld – Drummer, strak en slagvast zorgt hij voor een gedegen basis.
--Rinus Vink – Bassist, met meermalen een grijns van oor tot oor doet hij perfect zijn ding en laat daarbij hele mooie ‘loopjes’ horen.
--Carolus van Kuilenburg – Bluesharp, altijd in beweging. Soms ben je hem kwijt waarna hij ergens vanuit het publiek opduikt met zijn meeslepende boeiende en jankende harmonicaspel waarbij hij tonen laat horen die je niet voor mogelijk houdt.
--Steven de Bruijn - gitarist in hart en nieren. Laat schitterende riffs horen, loopt daarbij menigmaal het publiek in en haalt met grommende en gierende gitaarsolo’s het ultieme bluesgeluid uit zijn instrument.
Zij zijn Route 61 en bezorgden alle aanwezigen een schitterende, swingende en uiterst aangename bluesmiddag. Met hun gedegen en uiterst zorgvuldig gekozen concept en unieke presentatie hebben zij een succesformule aangeboord die hen ver boven de gemiddelde amateurstatus verheft.
Chapeau…goe gedaon jochies!!
Tekst en foto’s: Arie de Wilde
Gekozen wordt daarom voor een repertoire van bekende en minder bekende nummers van o.a. Stevie Ray Vaughan, John Lee Hooker, Freddy King, Cuby & The Blizzards, Muddy Waters, Eddy Boyd en B.B. King, aangevuld met een steeds groter wordende lijst eigen nummers die, tot nu toe, worden ‘opgehoest ‘ door de gitarist en daarna door de band verder worden gearrangeerd.
Die keuze is een heel goede geweest getuige de show waarmee deze vijf muzikanten op de proppen komen deze middag want, eerlijk is eerlijk, het ging eròp vanaf de eerst gespeelde noot. Geweldig mooi bewerkte covers waarover een Route 61 bluessaus gegoten wordt die het aanhoren meer dan waard is.
I Tried, Boogieman, Big Boss Man zijn stevige binnenkomers. Wat direct opvalt is de robuuste, zuivere stem met een duidelijke uitspraak van frontman John . Kom je echt niet overal tegen. Daarbij ook het gigantisch gevarieerde spel van bluesharp tovenaar Carolus. Even later Disqualified, een eigen werkje wat er wezen mag. Stormy Monday is een fraai bewerkte uitvoering. Rock Me heeft een lekker heavy intro van Wim op drums en Rinus op basgitaar, subtiele bluesharp ‘tikjes’ en schitterend gitaarwerk van Steven waarbij vanuit een rustige opbouw ineens Jan Akkerman-achtige salvo’s het publiek in geschoten worden. In Forty Day’s zitten perfecte basloopjes.
So Many Lies is weer een eigen compositie, een gave slowblues die vorig jaar op nummer 30 in de blues top100 stond. Niet onverdienstelijk zal ik maar zeggen. Route 61 en Just Left My Baby zijn ook weer goed uitgeplozen eigen nummers waarin de individuele kwaliteiten van de heren nog eens even stevig uitgelicht worden.
Help Me is een ronduit schitterende coveruitvoering met tempo- en ritmewisselingen waarbij een uitstapje naar jazz niet geschuwd en puntgaaf uitgevoerd wordt. Ook een drumsolo ontbreekt niet.
Five Long Years wordt evenals Thrill Is Gone geweldig mooi gezongen. Black Night is weer een knallend eigen nummer waarbij Carolus en Steven midden in het publiek een muzikaal gevecht aangaan wat er niet om liegt en waarbij de aanwezigen helemaal uit hun plaat gaan. Hoe goed kan je het doen?!
Route 61 heeft het niet makkelijk gehad. Hun verleden werd getekend door menig minder fijne wisseling in samenstelling en rolwisseling binnen de band. Uiteindelijk zijn ze uitgegroeid tot wat ze nu zijn; energiek, uitdagend en ook confronterend laten zij niet alleen horen, maar ook voelen wat Blues is. De interactie met hun publiek is optimaal. Dat is hun kracht en dat maakt ze tot een uitzonderlijk goede bluesband.
--John de Groot – Frontman/zanger met een bloedgoeie stem, een puntgave act en een voorliefde voor ballonnen.
--Wim van Hamersveld – Drummer, strak en slagvast zorgt hij voor een gedegen basis.
--Rinus Vink – Bassist, met meermalen een grijns van oor tot oor doet hij perfect zijn ding en laat daarbij hele mooie ‘loopjes’ horen.
--Carolus van Kuilenburg – Bluesharp, altijd in beweging. Soms ben je hem kwijt waarna hij ergens vanuit het publiek opduikt met zijn meeslepende boeiende en jankende harmonicaspel waarbij hij tonen laat horen die je niet voor mogelijk houdt.
--Steven de Bruijn - gitarist in hart en nieren. Laat schitterende riffs horen, loopt daarbij menigmaal het publiek in en haalt met grommende en gierende gitaarsolo’s het ultieme bluesgeluid uit zijn instrument.
Zij zijn Route 61 en bezorgden alle aanwezigen een schitterende, swingende en uiterst aangename bluesmiddag. Met hun gedegen en uiterst zorgvuldig gekozen concept en unieke presentatie hebben zij een succesformule aangeboord die hen ver boven de gemiddelde amateurstatus verheft.
Chapeau…goe gedaon jochies!!
Tekst en foto’s: Arie de Wilde
--------------------------------------------------------------------------------
Recensie: Route 61 – Old Friends – New Friends
Tekst: Filip Heidinga
De nieuwe Nederlandse blues band Route 61 bestaat uit Steven de Bruijn (gitaar en zang), Carolus van Kuilenburg (mondharmonica), Rinus Vink (bass) en Gerard Wernert (drums). De Bruijn, van Kuilenberg en Vink spelen al jaren samen in onder andere Stupefaction en Montoya plays Cuby. Paul Stelte speelt op deze cd de drumpartijen. Gerard Werner heeft inmiddels de plaats ingenomen van Paul en samen spelen ze nu onder de naam Route 61. ‘Old Friends – New Friend’s is een leuke titel voor deze afwisselende debuut EP. Met drie covers op het album brengen ze een ode aan de oude blues nummers en met drie eigen nummers presenteert de band zichzelf.
We beginnen meteen vol gas over Route 61 met een stevige versie van Robert Johnson’s Crossroads. Dan gaat het gas even terug en brengen we een bezoek aan weer een oude vriend: T-Bone Walker. De bijna acht minuten durende versie van Stormy Monday Blues is een mooi rust moment na het eerste nummer. Na deze twee oude bekenden ontmoeten we nu drie nieuwe vrienden terwijl we langs de Mississippi rijden over Route 61. Come From My Baby is het eerste nummer geschreven door Steven de Bruijn. Het nummer swingt heerlijk, waarna het weer tijd is om het gas weer even los te laten. So Many Lies begint mooi rustig maar de gitaarsolo in het midden van het nummer brengt daar weer even verandering in. Leugens zijn niet het beste gespreksonderwerp tijdens een roadtrip maar wel als je rijd over de ‘blues highway’, zoals Route 61 ook wel genoemd wordt. Het volgende nummer heet dan ook Route 61, en is een prachtige ode aan de beroemde weg in Amerika. Qua tempo zit dit derde nummer van Steven de Bruijn tussen de vorige twee in. Tot slot brengen we nog even een bezoek aan een oude vriend: Sonny Boy Williamson II met zijn beroemde nummer Checking Upon My Baby. Na een reis van bijna een half uur zit de roadtrip er helaas al weer op.
----------------------------------------------------
Copyright © 2015. www.route61.nl